ค่ำคืนอันมืดมิด เสียงฟ้าคำรามครันครืน
ฝนตกอย่างไม่ลืมหูลืมตา ฟ้าแลบอันแปลบปลาบ มองเห็นเป็นระยะ เด็กหนุ่มอายุ 19-20 ปี รูปร่างเล็กสันทัด กอดตำราฝึกฝน
กำลังภายใน นั่งขัดสมาธิ เอาขาขวาทับขาซ้าย มือขวาทับมือซ้าย วางลงบนตัก
ตั้งกายตรง (ไม่นั่งก้มหน้า ไม่นั่งเงยหน้า ไม่นั่งเอียงไม่โยกหลัง)
ไม่กดและข่มอวัยวะในร่างกาย วางกายให้สบายๆ ตั้งจิตให้ตรง ลงตรงหน้า
กำหนดรู้ซึ่งจิตเฉพาะหน้า ไม่ส่งจิตให้ฟุ้งซ่าน ไปในเบื้องหน้า-เบื้องหลัง สติมั่นอารมณ์ก็หาย มีความว่างอารมณ์ ก็เดิน
จิตตายความเป็นเทพยดาก็อุบัติขึ้น ความสว่างมีมาก ความมืดก็หายไป
เพิ่งโคจรลมปราณ เสร็จสิ้น ไป หนึ่งรอบ รู้สึกร่างกายเข้มแข็งกระปรี้กระเปร่า ชายหนุ่มครุ่นคิด จะทำการใหญ่ จำเป็นจะต้องหาผู้ร่วมงาน ที่มีอุดมการณ์เดียวกัน เมื่อคิดได้ดังนั้น จึงค่อยๆตะแคงนอนทางขวา ทำจิตให้ว่างเปล่า แลผ่องใส ปราศจากความฟุ้งซ่านกังวลใดๆ สูดลหายใจให้เป็นจังหวะสม่ำเสมอ วิญญาณจะได้ไม่วิ่งพล่านอยู่ภายใน จิตใจก็ไม่ฟุ้งซ่านออกภายนอก จึงหลับตาโคจรพลังลมปราณ สิบสอง รอบ จึงหลับไป ชายหนุ่มผู้นี้ฉลาดเฉลียวยิ่งนัก เพียงอ่านตำรา รวดเดียวก็สามารถจดจำได้หมด ลมปราณนี้สามารถฝึกฝนได้อย่างง่ายดาย เนื่องจากรูปร่างเจ้าตัว ไม่สูงใหญ่มาก จึงเน้นหนักทางด้านกำลังภายใน และวิชาท่าร่างตัวเบาอันยอดเยี่ยม ส่วนวิชาหมัดมวย ดาบกระบี่นั้น ธรรมดายิ่ง
0 ความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น