มือลอบสังหาร_2

แผ่นดินอันกว้างใหญ่ไพศาล ข้าควร จะไปที่ใด  เด็กหนุ่มนี้รำพึง หลังจากเผชิญวิบากกรรม ครอบครัวถูกล้มล้างทั้งตระกูล ดีที่หนีเอาชีวิตรอดมาได้ หวนคำนึงถึงวัยเด็ก 15-16 ปี ถ้าไม่เที่ยวเล่นต่างเมือง ชิวิตคงจะถูกปลิดปลง ในชีวิตนี้สัญญากับตนเองว่า ไม่ว่าเป็นหรือตาย ไม่ว่าจะเป็นเพื่อเรื่องส่วนตัว หรือเรื่องส่วนตัวรวม จะต้องกำจัด ทำลายล้างศัตรูผู้นี้  ขี่ม้าเดินทางพร้อมคำนึงอย่างเลื่อนลอย วันนี้เดินทางมาไกลถึงทางเหนือชายแดน รัฐเอี้ยนเดิม ดินแดนตงอี๋ เหนือดินแดนเกาหลี ทันใดนั้น ได้ยินเสียงดาบกระบี่กระทบกัน อยู่ด้านหน้า จึงรีบหลบม้าเอาไว้ข้างทาง หลังจากนั้นเร่งรุดไปตามเสียง ที่ได้ยิน สิ่งที่ปรากฏข้างหน้า คือ ชายคาที่พักริมทาง คนผู้หนึ่ง นั่งดื่มสุราอย่างเดียวดาย บนโต๊ะ ตั้งเอาไว้ด้วยเต้าสุรา และ กระบี่พร้อมฝัก  ปรากฏทหารราบลาดตระเวณของทางการ หนึ่งกองร้อย ล้อมที่เพิงพักเอาไว้ แต่ไม่กล้าเข้าใกล้

ชายหนุ่มเห็น คนผู้นี้ ตกอยู่ท่ามกลางวงล้อมศัตรู ยังคงดื่มสุราอย่างปลอดโปร่ง  ในใจเกิดความเคารพเลื่อมใส  รู้สึกในชีวิตน้อยครั้งจะพบพานผู้ห้าวหาญเช่นนี้ ดังนั้นเดินไป เกร็งกำลังลมปราณ ลงเข้าเท้าซ้ายขวาเบียดเสียดแทรกเข้าไปในกลุ่มคน ผ่านเข้าไปอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มผู้นี้เพ่งตามอง เห็นเป็นชายฉกรรจ ร่างกาย สูงใหญ่ บึกบึ้นเคราครึ้ม อายุราว สามสิบปี มือถือจอกสุรา มองดูขอบฟ้าสีคราม พื้นดินเหลืองที่ไกลตา กลับไม่เหลือบแลผู้คนที่รายล้อม แม้สักแวบเดียว บนหลังสะพายห่อผ้าใบหนึ่ง 

ไม่ทราบว่า ชายฉกรรจผู้นี้มีความเป็นมาอย่างไร เพียงแต่เหล่าทหารรายล้อมเขาไว้ จึงเลื่อมใสในความห้าวหาญของเขา บังเกิดความรู้สึกเห็นอกเห็นใจ ผู้ประสบชะตากรรมเดียวกัน ดังนั้นก้าวยาวๆเข้าไปกล่าวเสียงกังวานว่า 


อ่านต่อ