แม้ว่าเมื่อ ฉินซีอ๋องฮ่องเต้ จะทำการรวบรวมแผ่นดินให้เป็น หนึ่งเดียว ด้วยการปกครองที่โหดเหี้ยมทารุณ กลับไม่เป็นที่ยอมรับของปวงชน ปวงชน ยังเรียกตนเองว่า ชาวฉิน ชาวจ้าว ชาวหาน ชาวเว่ย ชาวฉี ชาวเอี๋ยน และ ชาวฉู่ ความไม่พึงพอใจยิ่งกดทับจิตใจปวงชน
การทำมาหากินยิ่งฝืดเคือง เมืองไหวอิง เป็นเมืองเล็กๆในแคว้นฉู่เดิม เอี๋ยนทง กลับเป็นหัวหน้าอันธพาลประจำเมือง มีลูกสมุน ถึงสิบกว่าคน คอย รีดไถชาวบ้าน อีกทางหนึ่งกลับกล่าวว่า เพื่อคุ้มครองความปลอดภัยของชาวบ้าน
วันนี้ เอี๋ยนทง พร้อมลูกสมุนสิบกว่าคน เดินเข้ากลางเมือง เพื่อเก็บค่าคุ้มครองชาวเมือง
เนื่อง จาก ฉินซีอ๋องฮ่องเต้ ทำการเผาตำรา ฝังบัณฑิต และ ไม่อนุญาต ให้ปวงชน มีโลหะที่สามารถจัดทำอาวุธ ได้ สำนักบู๊ และ สำนักพรต ต่างๆ ต้องปิดลง กลุ่มอันธพาลเหล่านี้ จึงใช้วิชาหมัดมวยเป็นหลัก ในการต่อสู้
จางเหลียง บนห้องพักโรงเตี้ยม กลับแอบชโงกหน้าดูผู้คน ที่เดินทางตามท้องถนน มองเห็น กลุ่มอันธพาล สิบกว่าคน เดินตาม เอี๋ยนทง มาจากต้นถนน กำลัง จะผ่าน หน้าโรงเตี้ยม เอี๋ยนทง และ เหล่าสมุน กลับหยุดยืนอยู่หน้า โรงเตี๋ยม
ลูกสมุนที่อยู่ขวามือ กล่าวขึ้นว่า
"เอี๋ยนเหลาต้า ดูซิ ใครกำลังมา "
เอี๋ยนเหลาต้า เพ่งตามองไปเบื้องหน้า กลับเห็นชายผู้หนึ่งกำลังเดิมมา ยังโรงเตี้ยม ชายผู้นั้นกลับเป็นหานซิ่น ที่จางเหลียงเคยพบเห็น ที่ริมธาร นอกเมือง วันวาน แต่วันนี้หานซิ่น แม้จะแต่งตัวมอมแม่ม ดุจดังขอทาน กลับ สะพายกระบี่ ไว้บนบ่า พร้อมกับสะพายห่อผ้า เดินอาดๆ มายังหน้า โรงเตี้ยม ดูคล้ายจะเดินทางไกล แต่ต้องผ่านหน้าโรงเตี้ยมนี้
เอี๋ยนเหลาต้า กล่าวว่า " พวกเรารอมันอยู่ที่นี้ "
หานซิ่น เมื่อเดินทางมาถึงหน้าโรงเตี้ยม กลับถูกสกัดกั้นด้วย เอี๋ยนเหลาต้า และสมุน
สมุนทั้งสิบกว่าคน ทำการโอบล้อมหานซิ่นเอาไว้ ได้ยิน เอี๋ยนเหลาต้า กล่าวว่า " หานซิ่น เจ้ากล้า บังอาจนัก กลับกล้าสะพายกระบี่ ชักกระบี่ออกมา "
หานซิ่น กลับยืนนิ่งอยู่กับที่
ได้ยินเสียง สมุนที่ยืนอยู่ด้านซ้ายมือของหานซิน กล่าวว่า "ถ้าเป็นลูกผู้ชาย รีบชักกระบี่ออกมา ดูซิเจ้าเป็น ยอดฝีมือระดับไหน "
เหล่าอันธพาลทั้งหลาย กลับเปล่งเสียงหัวร่อออกมาพร้อมกัน อย่างครื้นเคร้ง
ได้ยินเสียง สมุนที่ยืนอยู่ด้านขวามือของหานซินกล่าวว่า "หานซิ่น เจ้าช่างทำเสื่อมเสียเกียริติลูกผู้ชาย จริงๆ เมียตนเองถูกผู้อื่นแย่งชิงไป กลับมีหน้า มายืนอยู่ได้ เจ้าคงจะขายเมียกินซินะ่ "
เหล่าอันธพาลทั้งหลาย กลับเปล่งเสียงหัวร่อออกมาพร้อมกัน อย่างครื้นเคร้ง อีกครั้งหนึ่ง
หน้าของหานซิ่น กระตุกวูบขึ้นครั้งหนึ่ง มือขวาเลื่อนจับด้ามกระบี่ แต่แล้ว หานซิ่นกลับปล่อยมือ พร้อม ประสานมือคารวะต่อ เอี๋ยนเหลาต้า พร้อมกล่าวว่า
"ข้าน้อยหานซิ่น ขอผ่านทาง ข้าน้อยจักไปจากเมืองนี้ "
เอี๋ยนเหลาต้า กล่าวว่า " ข้าจะปล่อยเจ้าไปก็ได้ แต่เจ้าต้องลอดหว่างขาข้าก่อน "
หานซิ่น มีสีหน้าลังเล
เสียงสมุนอันธพาลรอบข้างเปล่งเสียงว่า
" ก้มลง ทรุดตัวลง ลอดหว่างขา ลอดหว่างขา....ๆ "
หานซิ่นกลับทรุดตัวลง ค่อยๆลอดหว่างขา เอี๋ยนเหลาต้า ลูกสมุนอีกสิบกว่าคน กลับวิ่งไปต่อแถว เอี๋ยนเหลาต้า หานซิ่น จึงลอดหว่างขา อันธพาลทั้งหมด แล้ว รีบรุดออกจากเมืองไป
อ่านต่อ ศึกชิงเจ้าสำนัก
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
0 ความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น