จางเหลียง ครุ่นคิดขึ้น
"วิเศษแท้ เมื่อภูมิประเทศเป็นเช่นนี้ ทหารหลายร้อยนายนั้น ไม่สามารถฮือเข้ามาพร้อมกัน ในคราเดียว ขอเพียงบุกมาทีละคน เรากับพี่แซ่อู่ นี้สามารถรับมือได้"
แต่เสียงร้องตามหลัง ยิ่งใกล้เข้ามา แสดงว่า ผู้ไล่ติดตามนั้น เป็นยอดฝีมือ เชิงวิชาตัวเบา ทั้งสองวิ่งถึงมุมโค้งแห่งหนึ่ง อู่ซันเกิงกล่าวว่า
"อย่าได้ส่งเสียง "
คนทั้งสองยืนแนบชิดติดกับผนังศิลา เพียงชั่วขณะ ได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้น ผู้คนสองคน วิ่งติดตามมาในหมอกหนาทึบ คนทั้งสองไม่เห็น อู่ซันเกิง
และจางเหลียง เมื่อวิ่งถึงข้างกายคนทั้งสอง ค่อยพบเห็น จางเหลียง และ อู่ซันเกิง ฟาดพลังฝ่ามือ ออกไปพร้อมกัน สองคนนั้น ปลิวละลิ่วลงเหวลึก ทันที
ทั้งสองรีบวิ่งต่อไปทันที ทั้งคู่ยิ่งวิ่งยิ่งรวดเร็ว เสียงฝีเท้าติดตามมาหลายคนดังขึ้น
ได้ยินเสียงหวืด อาวุธชนิดหนึ่งถูกซัดฝ่าอากาศมาอย่างเร่งร้อน ที่แท้เป็นหอกซัด
ได้ยินอู่ซันเกิงร้อง "โอย" และ ล้มตัวลง จางเหลียงใจหายวาบ กระโดดปราดไปต้านอยู่เบื้องหน้า อู่ซันเกิง ถามว่า
"พี่อู่ท่านได้รับบาดเจ็บหรือ"
อู่ซันเกิงกล่าวว่า
"เรา...เราไม่รอดแล้ว เจ้า ...เจ้ารีบหนีไป ...."
จางเหลียงร้องดังๆว่า
อ่านต่อ
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
0 ความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น