วิ่งมาระยะทางหนึ่ง ได้ยินเสียงจางเหลียง กล่าวว่า ม้า และ เสบียง อยู่ทิศ ตะวันตก
อู่ซันเกิง ตีวงอ้อมไปยังทิศทาง ที่จางเหลียงบอก เมื่อได้ม้า และเสบียง จึงจับจางเหลียงไว้บนอานม้า ด้านตนเองนั่งด้านหลัง ควบม้า มุ่งหน้าไปยังทิศตะวันออก สักพัก ลดเลี้ยว เข้าทางภูเขาสายหนึ่ง ยิ่งมายิ่งสูงชัน สุดท้าย ม้าเดินทางต่อไม่ได้
อู่ซันเกิง กล่าวว่า " เจ้าหิวหรือไม่ "
จางเหลียงกล่าวว่า "หิว " หลังจากนั้น ทั้งสองนำเสบียงออกมาดื่มกิน
หลังจากนั้น ทั้งสองค่อยๆเดินขึ้นภูเขาไป และ เมื่อ เหนื่อยก็นั่งพัก ได้ยิน อู่ซันเกิงกล่าวว่า
"น้องเรา เจ้านี้ประหลาดนัก ฝีมือเชิงอาวุธ แม้ธรรมดา แต่พลังภายในกลับไม่ธรรมดา แม้ถูกพลังฝ่ามือ ร้อนเย็นฟาดใส่ กลับปลอดภัยไร้เรื่องราว กลับเป็นเรื่องยินดีนัก "
ขณะที่จางเหลียงจะกล่าวตอบ ปรากฏ เสียงที่ห่างไกล ตวาดเสียงดังว่า
"อู่ซันเกิง เจ้าหนีไม่รอดหรอก ยังคงสวามิภักดิ์แต่โดยดี "
อู่ซันเกิง รีบกล่าวกับจางเหลียงว่า "รีบไปน้องเรา" พลางทุ่มท่าร่างไปข้างหน้า อย่างรวดเร็ว จางเหลียง รีบพุ่งท่าร่างติดตาม หลังจากทั้งสองคนได้ พักเหนื่อย ฟื้นฟูกำลังแล้ว กลับทุ่มท่าร่างไปอย่างรวดเร็ว ดุจดังเหาะเหินอยู่ในสวรรค์ชั้นฟ้า ที่แท้ทั้งสองคนได้วิ่งเข้าสู่กลุ่มหมอกอันหนาทึบ บนยอดเขา ทิศทางที่พุ่งผ่าน เป็นทางเดินป่าเล็กๆ เดินได้คนเดียวข้างหนึ่งเป็นผนังภูเขา ข้างหนึ่งเป็นหุบเหว ภูมิประเทศเหมาะแก่การซุ่มโจมตีอย่างยิ่ง
อ่านต่อ
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
0 ความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น