มือลอบสังหาร5_5

"พวกเราร่วมเป็นร่วมตาย  จางเหลียงไม่คิดทิ้งท่าน หนีเอาชีวิต รอดเพียงลำพัง เด็ดขาด"


ได้ยินศัตรููโห่ร้องไล่ล่าเข้ามาใกล้ว่า


"อู่ซันเกิงถูกอาวุธแล้ว "


ในหมอกขาวปรากฏเงาผู้คนพลุกพล่าน สิบกว่าคนขึ้นมา คุกคามเข้าใกล้


จางเหลียง พลันรู้สึกกระแสลมสายหนึ่งพุ่งผ่านข้างกายตนไป  แว่วเสียงอู่ซันเกิงหัวเราะฮาฮา  ผู้คนที่ดาหน้ามา สิบกว่าคน ล้มลงระเนระนาด

อู่ซันเกิงพลันหมุนตัว แล้วรีบตะบึง ต่อไป จางเหลียงได้แต่เกร็งลมปราณวิ่งติดตามไป


เมื่อวิ่งตะบึ่งถึงทางเลี้ยวโค้งสองครา อู่ซันเกิงพลันกล่าวว่า

"ถึงแล้ว"


พลางระบายลมออกจากปากยาวๆ ส่งเสียงหัวร่อด้วยความปลอดโปร่งโล่งใจ


จางเหลียง กวาดตามอง ต้องใจหายวูบ  ที่เบื้องหน้า ปรากฏแท่งหินแคบเรียวสายหนึ่ง ทอดข้ามหุบเหวลึกหมื่นวา แท่งหินที่เห็นมีความยาว แปดเก้าเชียะ ถัดไปปกคลุมด้วยเมฆหมอก ไม่ทราบสุดปลายทางเป็นอย่างไร

อู่ซันเกิงกล่าวเบาๆ


"ในเมฆหมอก ขาว มีเส้นลวดเหล็กเส้นหนึ่ง ยาวสิบกว่าวา  พวกเราจะข้ามสะพานนี้  จงระมัดระวังให้ดี"

พลางเกร็งลมปราณทำวิชาตัวเบา แล้ว ไต่ไปตามเส้นลวดเหล็ก  จางเหลียง กร็งลมปราณทำวิชาตัวเบา แล้ว ไต่ไปตามเส้นลวดเหล็กตามไป เมื่อ ถึงอีกฟากหนึ่ง ทั้งสองคนกลับลงมือพร้อมกัน ทำลายสะพานสายลวดเหล็กนี้ทิ้งเสีย

หลังจากนั้น ทั้งสองค่อยๆไต่ลงสู่หุบเขาเบื้องล่าง  เมื่อถึงก้นเหว ทั้งสองกลับเหน็ดเหนือยเป็นอย่างยิ่ง

จึงนั่งพักผ่อน เอนหลังพิงก้อนหิน ไม่นานให้หลัง จางเหลียง ก็หลับไป




อ่านต่อ