กักตน ฝึกปรือ_2

อดีตแคว้นฉู่ มีเมืองหลวงอยู่ที่ โซ่วซุน มาบัดนี้ ถูกล้มล้าง และถูกผนวกเข้าเป็นดินแดนส่วนหนึ่งของ จักรวรรดิ์ฉิน ทหารฉิน ย่อมยึดครองโซ่วซุนไว้ อย่างแน่นหนา อดีตทายาท เจ้าแคว้น และทายาท ขุนศึก ย่อมหลบหลี้หนีหน้าซ่อนกาย

วันนี้ รถม้าคันหนึ่งกับมาถึงเมือง เล็ก ๆ แห่งหนึ่ง ในอดีตแคว้นฉู่บนรถม้า กลับบรรทุกทุกด้วยชาย สามคน  เมื่อ รถม้าหยุดลง เซียงป้อ ผู้เป็นคนขับ กระโดดลง จากรถม้าเป็นคนแรก  แล้วจึงเดินเข้าไป ที่หน้าประตูเมือง ทหารฉินที่ประจำการ อยู่ ประตูเมือง รีบเปิดประตูออก พร้อมกับ โค้งคารวะ  เซียงป้อ ๆ คารวะตอบ และพูดกันคำสองคำ หลังจากนั้น เซียงป้อ กลับมาที่รถม้า กระโดดขึ้นนั่งที่ขับ แล้ว กระตุกให้ม้าวิ่ง เข้าเมือง  


รถม้ากลับวิ่งมาหยุดในบ้าน คหบดี หลังใหญ่หลังหนึ่ง


บ่าวรับใช้ชาย สามคน วิ่งเข้ามาที่ รถม้า  พร้อมยืนเรียงแถว 

เซียงป้อ จึงสั่งให้บ่าวพาแขกอีกสองคนไปพักผ่อน


ในวันรุ่งขึ้น ณ ห้องโถง ห้องรับแขก กลับนั่งด้วย เซียงป้อ และ แขกอีก สองคน คล้ายกับ รอเจ้าบ้าน

สักครู่หนึ่ง เจ้าบ้านเดินเข้ามาในบ้าน เซียงป้อ และ แขกอีกสองคน ลุกขึ้นยืนคารวะ

เซียงป้อ กล่าวเสียงกังวานว่า  


"ท่านพี่ เชิญเถอะ ข้าพเจ้ามีแขกที่จะแนะนำให้ รู้จัก"

พลางหันหน้าไปกล่าวกับแขกทั้งสองว่า

"ข้าพเจ้าขอแนะนำให้สหายทั้งสองได้ รู้จักกับ ท่านพี่ข้าพเจ้า

ท่านเรียกว่า เซียงเหลียง "

แขกทั้งสองกล่าวว่า "นับถือๆ "

เซียงป้อ กล่าวต่อ พร้อมกับผายมือ มายังแขกทั้งสอง พร้อมกับแนะนำ ต่อ เซียงเหลียงว่า

"ท่านนี้ คือ ท่านจางเหลียงสหายของข้าพเจ้า อีก ท่านหนึ่งเป็นสหายของท่าน จางเหลียง ท่าน อู่ซันเกิง"


เซียงเหลียงกล่าวเสียงกังวานว่า  "ยินดีๆ ท่านทั้งหลาย เชิญนั่ง"

เมื่อกล่าวจบ เซียงเหลียง เดินเขาไปนั่ง ตำแหน่งประธานของเจ้าของบ้าน 

เซียงป้อ จางเหลียง และ อู่ซันเกิง จึงนั่งลง สองฟากข้าง  เซียงป้อนั่งฟากด้านซ้ายมือ  จางเหลียง และ อู่ซันเกิง นั่งฟากด้านขวามือ


เซียงเหลียงกล่าวเสียงกังวานว่า

"พวกท่านทั้งสามคน ต่างต้องอาญาแผ่นดินฉิน เซียงป้อน้องของข้าเจ้าจำต้องเก็บเนื้อเก็บตัวอยู่ในเมืองนี้  อย่าได้วุ่นวายนัก "

เซียงเหลียงกล่าวต่อว่า

"อันเจ้าเมืองอู๋กับเรา มีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน คงไม่มีปัญหาความยุ่งยากตามมา ท่านจาง และ ท่าน อู่ ท่านสามารถหลบซ่อนพักพิง อยู่ที่นี้ ได้อย่างปลอดภัย ท่านเห็นเป็นประการใด"


จางเหลียงกล่าวตอบว่า 


"ขอบพระคุณในน้ำใจของท่านเซียงเหลียง  ข้าพเจ้าขอพักพิงสัก สองสามวัน เนื่องจาก ข้าพเจ้ามีปมภารกิจในใจ ยังไม่สะสาง จึงใคร่ขอเดินทางต่อ เพื่อ สะสางภารกิจให้เสร็จสิ้น"


เซียงเหลียงกล่าวตอบว่า

"น่าเสียดายนัก แต่เมื่อท่านทั้งสอง มีภาระกิจ เราก็มิอาจรั้งท่าน ไว้ อีกสองสามวัน ค่อยเดินทางเถอะ"

หลังจากนั้น ทั้งสี่คนได้สนทนากันในเรื่องทั่วๆไป แล้วจึงแยกย้ายกันไปพักผ่อน


อ่านต่อ