กักตน ฝึกปรือ_3

เมืองเซียพี เป็นเมืองใหญ่ ผู้คนพลุกพล่าน  หลากหลาย

จางเหลียง และอู่ซันเกิง มาถึงเซียพี ทั้งคู่แต่งกายเยี่ยงชาวเมือง ทั่วๆไป จึงไม่เป็นที่สดุดตา แต่อย่างไร

ทั้งคู่ได้แยกย้าย กัน เพื่อ หาที่ พักผิง  จางเหลียงกลับจับจองพื้นที่ราบแห่งหนึ่ง ทำการปลูกกระท่อมไว้พักพิง ด้านหลังกลับเป็นภูเขาลูกหนึ่ง ด้านหน้า กลับเป็นลำธาร นำใสไหลตลอดปี


ในพื้นที่ราบกลับปลูกข้าวทำนา บริเวณเชิงเขา กลับทำไร่  จางเหลียงกลับประกอบอาชีพ กสิกร และ ล่าสัตว์ป่า ในภูเขา

เมื่อได้สินค้าจากป่า จะนำไปขายในเมืองใหญ่ ทั้งเป็นการสืบข่าว ความเคลื่อนไหว ของทางการบ้านเมือง

กลางคืนกลับคร่ำเคร่ง ฝึกปรือกำลังภายในวิสุทธิมรรค

วันนี้กลับวันครบรอบ หนึ่งปี ที่ได้มาอยู่เซี่ยพี  เช้านี้ เมื่อนำของป่าไปขายที่ตลาดหมดแล้ว  เดินทางกลับบ้าน ตามปกติทุกวัน เมื่อรุ่งเช้านี้ ฝนกลับตก ทำให้ถนนกลับเข้าบ้านเป็นเลนตม  ใกล้ถึงบ้านอยู่อีกฟากหนึ่งของลำธาร จางเหลียงก้มลงวักน้ำในลำธาร ล้างแขน ล้างขา ตนเองให้สะอาด ก่อนกลับเข้าบ้าน


เมื่อเงยหน้าขึ้น จางเหลียงกลับเห็นชราชุดเหลืองผู้หนึง่ ยืนอยู่บนสะพานไม้ข้ามลำธารแคบๆ ที่เป็นเส้นทางข้ามไปกระท่อมของตนเอง  ชายชรา ก้มหน้า ข้ามพนักข้างสะพาน คล้ายกับ ทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งอยู่

จางเหลียงสงสัยยิ่ง จึงเดินเข้าใกล้ ๆ  เห็นมือหนึ่งเกาะราวสะพาน มือหนึ่งถือ คันเบ็ด กริยาท่าทางกำลังตกปลา จางเหลียงเพ่งตามองอีกที กลับพบเรื่องประหลาดใจมาก

เบ็ดที่ชายชราตกปลา กลับไม่มีสายเบ็ด  จางเหลียงอดสงสัยไม่ได้ จึง เดินเข้าไปยกมือโค้งคารวะ จางเหลียงกล่าวด้วยเสียงกังวานว่า

"คารวะท่านผู้เฒ่า ท่านกำลังตกปลาอยู่หรือ?"

ชายชรานั้นเบือนหน้ามาทางจางเหลียง 


แล้วกล่าวตอบจางเหลียงอย่างยียวนว่า 


"เจ้าว่าข้ากำลังตัดไม้ ผ่าฟืน หุงข้าว อยู่หรือ?"


จางเหลียงได้ยินดังนั้น กลับ อ้ำอึ่ง และยิ้มเก้อ


หลังจากผ่านวิกฤติการณ์การหลบหนี จากการลอบสังหารองค์ฮ่องเต้ มาอยู่ เซียพี ต้องอดทนอดกลั่น ในการประกอบอาชีพ กสิกรรม และ ล่าสัตว์ป่า ทำให้ความวู่วามของ จางเหลียงลดทอนลงไปมาก มีความสุขุมเยือกเย็นมากขึ้น กลับระวังตัวขึ้น ไม่วู่วามอย่างเช่นกาลก่อน

ชายชราเห็นจางเหลียงอ้ำอึง จึงกล่าวตอบว่า


"ใช่ข้ากำลังตกปลาอยู่"


จางเหลียงกล่าวถามอีกว่า 

"ในโลกนี้ มีการตกปลาที่ไม่ใช้เหยื่อด้วยหรือ?"


ชายชรากลับหัวเรอะ ฮาฮา  แล้วกล่าว

"คนที่หลงกลคนอื่น ต้องมีเหยื่อล่อด้วยหรือ?"


จางเหลียงได้ยินดังนั้น กลับ อ้ำอึ่งอีกครั้ง กลับพึมพำทวนคำของชายชราว่า 

"คนที่หลงกลคนอื่น ต้องมีเหยื่อล่อด้วยหรือ?"

จางเหลียงกลับครุ่นคิดขึ้นว่า ชายชราท่านนี้ช่างน่าสนใจจริงๆ จำต้องชวนสนทนาต่อ

จึงกล่าวว่า 

อ่านต่อ