รุ่งเช้าแล้ว เสียงนำ้ใสไหลรินตามลำธาร เสียงนกกาออกหากิน ดนตรี แห่งพงไพร เริ่มบรรเลง
แต่ผู้เฒ่าเหลืองยังไม่มา จางเหลียง ยังคงอดทนรอต่อไป
สายแล้ว กระแสลมพัดวูบหนึ่ง จางเหลียง หันกายไป กลับพบผู้เฒ่าเหลืองอยู่บนสะพานแล้ว
จางเหลียงรีบลุกขึ้น เดินเข้าหา พร้อมยกมือโค้งคารวะ
พร้อมกล่าวเสียงกังวานว่า
"อรุณสวัสดิ์ ท่านผู้เฒ่า "
ผู้เฒ่าเหลือง กล่าวตอบว่า
"เจ้าหนุ่ม เจ้าใช้ได้ทีเดียวสมกับ ของวิเศษของข้า เจ้าจงใช้มันให้ดี ยามใด มังกรฟ้าปรากฏ เจ้าจะเข้าใจเอง"
พลางล้วงมือเข้าไปในอกเสื้อ เมื่อชักมือออกมา กลับมีห่อสิ่งของอย่างหนึ่ง หุ้มด้วยหนังอย่างดี พร้อมกับยัดใสมือ จางเหลียงอย่างรวดเร็ว
จางเหลียง ยังไม่ทันตั้งตัว ห่อสิ่งของกลับเข้ามาอยู่ในมือ จึงก้มหน้ามองสิ่งของในมือ เมื่อเงยหน้าขึ้น พร้อมกับ กล่าวว่า
"ท่านผู้เฒ่า....."
จางเหลียงกลับกล่าวต่อไม่ได้ เนื่องจาก ผู้เฒ่าเหลือง หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย
จางเหลียงใจหายวูบอย่างหนาวเหน็บ ใจเย็นเฉียบ ดุจดังตกลงในหล่มน้ำแข็ง ถ้าผู้เฒ่าเหลืองเป็นศัตรู ตนเองคงตายอย่างงมงาย
ดีที่ตนเองรู้สึกดีเมื่อได้สนทนากับผู้เฒ่าเหลือง จึงอดทนอดกลั้น ได้นานถึงเวลานี้
ผู้เฒ่าเหลือง ท่านคงเป็น ผู้ศักดิ์สิทธิ์ ที่เร้นกาย พลังลมปราณ ลึกล้ำสุดยั่งคาด ไปมาไร้วี่แวว ร่องรอยให้เห็น
แม้ว่าจางเหลียง จะมีกำลังภายในลึกล้ำ ในระดับกลางแล้ว กลับไม่สามารถสังเกตเห็น พลังลมปราณภายในที่งำไว้ ของ ท่านผู้เฒ่าเหลือง
จางเหลียงจึงนำห่อสิ่งของหุ้มหนังเสือ กลับไปยังกระท่อมที่พัก
เมื่อแกะที่หุ้มออกกลับเป็นหนังสือไม้ไผ่เล่มหนึ่ง เมื่อคลี่กางออก กลับเป็น
ตำราพิชัยยุทธโบราณ ที่หายสาบสูญไปเนินนาน ที่ชื่อว่า
"ไท่กงปิงฝ่า"
จางเหลียงตื่นเต้นอย่างยิ่ง
รีบคลี่ออกอ่านอย่างคร่าวๆก่อน
อ่าน จนกระทั่ง แผ่นสุดท้าย กลับกล่าวถึง ตำรา เต๋าเต็กเก็งฉบับย่อ และ ตำราอี้จิงฉบับย่อ
ตำรา เต๋าเต็กเก็งฉบับสมบูรณ์ บ่งบอกตำแหน่งซุกซ่อนอยู่ในเขตเมืองไหวอิง ส่วนตำราอี้จิงฉบับสมบูรณ์ ซุกซอนอยู่ในเขตเมืองอู๋
อ่านต่อ
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
0 ความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น